Menu

Choroszcz

Pałac został wraz z zespołem budynków i parkiem usytuowany na obszarze
nizinnym, poniżej miasta położonego na wzgórzu, na prawym brzegu rzeki
Horodnianki (dopływ Narwi). Park zakomponowany został o zarysie zbliżonym do
trapezu. Przy pałacu znajdował się folwark z zabudowaniami. Całość terenu była w
kształcie rombu, pośrodku którego znajdował się pałac z pawilonami. Budowa
została zaczęta około 1725 r. Sam pałac był budynkiem na wyspie otoczonym
zwierzyńcem, z jednym kanałem na osi i niewielkim trawnikiem przed frontem.

Lata 1748-1750 łączą się z tworzeniem parku, a raczej przekształcaniem
otaczającego pałacyk dziedzińca. W 1748 r. były wykonywane na dużą skalę roboty
ziemne, co było zapewe związane z małżeństwem hetmana z Elżbietą Poniatowską.
Oprócz robót ziemnych sadzono szpalery z krzewów i drzew, wykopano też
poprzeczny kanał, aby tworzył krzyż wodny. Ostateczna kompozycja ogrodu była
symetryczna, o wielu przecinających się alejach, z widokowymi ciągami alei
zamkniętych elementami architektonicznymi. Na zakończeniu alei ustawione były
bramki i mostki nad kanałem oraz rzeźby drewniane ptaków i puttów. Prace
kompozycji ogrodowej zakończono około 1752 r. W latach 1753-1756 trwała budowa z
obu stron wyspy i pałacu ustawionych symetrycznie pawilonów. W latach 1765-1766
trwała rozbiórka pierwotnego pałacu, grożącego zawaleniem z powodu zmurszenia
fundamentów. Nowy pałac powstaje na miejscu poprzedniego o zbliżonym układzie
pomieszczeń w latach 1757-1759. Potem zbudowano w pobliżu pałacu oficyny
kuchenną i gościnną oraz domek odźwiernego i dwie kordegardy.

Po zniszczeniach wojennych w 1915 r. Pałac przeszedł wraz z innymi
zabudowaniami na własność szpitala, został zaniedbany i nie zabezpieczony
popadał w coraz większą ruinę, aż w końcu w 1933 r. rozpoczęto rozbiórkę. Po II
wojnie zapadła decyzja władz wojewódzkich o odbudowie wartościowego zabytku i
rekonstrukcji zdewastowanego parku.