Menu

Kazimierz Dolny

Zapewne już w XII w. było tu skrzyżowanie dwóch ważnych szlaków handlowych: wodnego - wzdłuż Wisły
i lądowego, który łączył ziemie wołyńskie z Pomorzem i Śląskiem. W 1932 r. znaleziono w Kazimierzu skarb
- około 4 500 monet z okresu panowania Bolesława Krzywoustego, Władysława Hermana i Bolesława
Śmiałego. Został on zapewne zakopany przez karawanę kupiecką, która w obliczu niebezpieczeństwa
zabezpieczyła w ten sposób swój majątek.

Pierwsze fortyfikacje dla ochrony tego ważnego punktu, w którym pobierano od podróżnych cło, wzniesiono
około 1325 r., za panowania Władysława Łokietka. Była to potężna, osobno stojąca cylindryczna wieża
o grubości murów u podstawy sięgającej 4 m do 5 m, a obecnie jeszcze posiadająca wysokość 19 m.
Wejście do niej znajduje się 6 m powyżej dzisiejszego poziomu ziemi, a więc załoga musiała się do niej dostawać
po drewnianych pomostach lub drabinach.

Do wieży przylegał przypuszczalnie drewniano-ziemny system fortyfikacyjny. Twierdza ta stanowiła oparcie dla
oddziałów broniących przeprawy przez Wisłę oraz miasta przed zagonami litewskimi i tatarskimi.

Kazimierz Wielki zbudował dodatkowo tzw. Zamek Dolny około 200 m na południe od wieży, na nieco niżej
położonym grzbiecie tego samego wzniesienia. Było to rozwinięcie fortyfikacyjne pierwszych umocnień.
Obwodowe mury o grubości 1.2 m do 2 m otaczały dziedziniec w kształcie trapezu. Budynki mieszkalne
zlokalizowane były w jego południowej części, od strony miasta. Zachowane mury przyziemia wskazują,
że było tu sześć izb na parterze i tyle samo zapewne na piętrze. Ściany zewnętrzne domu mieszkalnego miały
grubość do 2 m. Powstał więc zespół umocnień: osobno stojąca wieża, zamek właściwy i dolny, służący
celom mieszkalnym i bezpośrednio wspierający obronę miasta.