Menu

Kłodzko

Pierwszą wzmiankę o grodzie wznoszącym się na miejscu obronnym z natury - na
szczycie Góry Zamkowej, znajdujemy u czeskiego kronikarza Kosmasa.
Najprawdopodobniej był to zespół budowli drewnianych otoczonych palisada,
należący w 981 r. do rodu Sławnikowiczów.

Drewniany gród spalony w 1114 r. i odbudowany w 1129 r. stał się siedzibą
kasztelana, a od około 1300 r. "zamkiem mieszkalnym wysokiej klasy komfortu i
piękna w czasie rozkwitu hrabstwa kłodzkiego".

W okresie średniowiecza rozbudowywano i umacniano tzw. "zamek górny", a w
renesansie (1557 r.) architekt L.Kirschke wzniósł "zamek dolny". Od zachodu do
zabudowań zamkowych przylegała kolegiata z zabudowaniami klasztornymi. Dalszy
rozwój zamku ograniczał się do rozbudowy dzieł obronnych otaczających go od
zewnątrz (murów i dwóch bastei - północnej i południowej).

Groźba oblężenia przez Austriaków była przyczyną intensywnych prac
fortyfikacyjnych w latach 1620-1622. Nieznany z imienia holenderski inżynier
buduje od strony południowo wschodniej zamku górnego Mały Szaniec, składający
się z Szańca św. Floriana i Krzyżowego. Powstaje wtedy również Duży Szaniec -
dzieło koronowe składające się z trzech bastionów (Wacław, Ludmiła, Jabłonka)
oraz łączących je kurtyn. Narys dzieła koronowego przetrwał późniejsze rozbudowy
austriackie i pruskie aż do czasów obecnych.

W 1930 r. obetonowano zagrożoną część zbocza skalnego od strony miasta. W
1960 r. twierdza została uznana prawnie za zabytek.